Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Aards laatste uur
ik zag hoe jij
zeeën kuste
met de harde
hand van graniet
en basalten rots
hoe jij in
warm tropisch
blauw op witte
stranden rustte
in naakte trots
jij wond
winden om je
vinger in het oog van
de orkaan waar jij
je ongeremd liet gaan
toch heb ik ook je
tranen gezien over het
verlies van synchronie door
de natuur in de entropie
van aards laatste uur
Stations verderop
ik spoorde
op het ritme
van rangeren
stopte en trok op
tussen langdurig
stilstaan met
op ruiten de
druipende regendrop
zoals altijd zag
ik in beslagen
ramen je
gezicht passeren
in de talrijke
stops riep jij
alle namen van
stations verderop
ik veegde
strepen maar
je kwam
niet dichterbij
alleen je ogen
keken met veel
interesse diep
in die van mij
in je lach brak
zonlicht op
natte ramen
verte floot een
fluit ik moest eruit
deuren sisten
ruiten klaarden
in vergissen op
De banvloek
van heel ver
klokte vrede
een onbekende
melodie voor
gespitste oren uit
een donkerrode
stenen toren
zacht omhulden
tonen de tik
die agressie
geladen was
en toch zijn
boodschap gaf in
verrast ontvangen
nog waren zij
niet klaar met
hun onderling
getwist de
boze blik die
werd geworpen
met ach stik
generaties hadden
elkaar doodgezwegen
om zaken die niemand
meer wil weten
totdat de dood
de banvloek
had opgeheven
Rode regen
ik schreef
liefde in de lucht
op mijn vlucht
die in rode
regen eindigde
vlaag gewijs
klapwiekte zwarte
neerslag op
mijn hartenklop
voorbij weg van mij
nog zag ik
mijn letters
in het blauw
verrafelen door
opkruipende kou
er klonk geen
hemelse muziek
koud zweet en
hysterische paniek
dekte mij toe
hoorde druk
menselijk gestamel
zag beweging
wegvallen uit mijn blik
in een laatste kus van ik
Uitgestorven
waar de wereld
uitgestorven leek
bewoog nog af
en toe het laatste
stukje sleet dat
speelde met de wind
een ongelijke strijd
met tijd als
ongeboren kind
wanneer de vlaag
ten einde raad
zich nog een enkele
keer te buiten gaat
in loos geklepper
en irritant geklop
is zijn geduld nu
uitgeput en zoekt hij
rust en luwte op
waar stilte overheerst
is al de hartslag van de
nieuwe aarde voelbaar
in een frisse lentewind
waarin tijd weer lacht
kwistig dagen geeft
zonder enige beperking
in zijn herschepping
van de eeuwigheid
Afscheid in pijn
ik zag je op strand
gebruinde voeten
in slippers
je droomwinkeltje
onder de parasol
van riet waardoor
het lied ritselde
van winds warmte
in een brandende zon
jij verkocht niet
maar samen met
de klant een koude
sangria in de hand
verkenden jullie het
spirituele verband
van blauwgroen
gekleurde golfjes op
het mediterrane zand
je ogen namen mij
mee naar de enige
wand behangen met
tal van snuisterijen
waarvan jij de lading
al draaiend en kerend
doorgaf met een lach
je andere hand
aardde stevig de mijne
wij hebben geen
prijs afgemaakt
zijn blijven zitten
tot het donkerode in
snelheid ondergaat
en werkelijkheid de
kleine kou meteen
verspreidt van
afscheid in pijn
De drempel
zachtjes is
alles uitgegaan
ook het licht
keek op de
klok waar hij stil
was blijven staan
stilte voelde
angstaanjagend
in donker zwart
zou ik de eerst
ontwakende zijn met
eenzaamheid pijn
op geheugen en
tast ben ik naar
buiten gegaan
zelfs de wind had
in vlagen stapjes
terug gedaan
zonder beweging
of ander teken van
leven heb ik daar gezeten
niet moederziel
alleen want zij kende
al dit fenomeen
ik was de drempel
overgegaan de wereld
bleef gewoon bestaan
Het laatste licht
ik zag hoe
de dag schemerde
voelde me verloren
in het donkeren
van het laatste licht
nog had jouw
gezicht een
stevig profiel dat
scherp tekende in
toenemende duisternis
en warmde je
hand de ongeziene
verbinding met het
geheel dat ik aan
het verliezen was
omdat de kou
opkroop en vertwijfeling
je blik vertroebelde of wij
elkaar nog voor gebroken
ogen konden behoeden
zacht witte sneeuw
die nacht de plaats
waar onze zielen uittraden
de eerste strenge vorst
kende geen genade
De betraande waas
ik zag
je gaan door
de betraande
waas van
afscheid nemen
kus en
handendruk
al lang voorbij
alleen maar wij
en jij die droomde
er was geen
wakker worden
in confrontatie
met het definitief
van einde
de overgang
was toen de
laatste adem floot
die fluweelzacht
stilte sloot
Een kerfstok
de laatste adem
zal mij niet ontsnappen
samen gaan wij ooit
uitgeblazen worden
onder illuster gezang
van vele koren
het wordt geen
welkomstlied want
bladpapier zingt
bergen en dalen
waarin emoties juichen
en huilen in hun verhalen
terwijl tijd mijn
geschiedenis op
een kerfstok schrijft
dirigeert hij de jaren
in voor en tegenspoed
zwaait nog een laatste groet
Anders
We willen allebei iets anders.
Ik wil een vriendschap opbouwen,
maar jij wilt het niet.
Geef me nog 1 kans om onze ruzie op de lossen.
Ik ga je missen, voor altijd.
Aan de man die ik moet vergeten
Ik moet je vergeten, dat heeft het lot beslist.
Ik wist dat die dag ging komen, alleen moet het zo snel?
Maar dat is blijkbaar hoe het leven gaat, het lot heeft gekozen.
En misschien kiest het er wel voor om je nog eens tegen te komen.
Maar als je echt om me geeft, dan stuur je me vanzelf wel een sms.
Daar ga ik toch vanuit. Liefs...
Niets
Hey, moet ik je vergeten of nog niet?
Ik weet niet meer wat het beste is.
Ik mis je.. en in mijn hoofd heb ik misschien wel al lang afscheid genomen.
Ik ben aan het wachten op het moment
dat je tegen me zegt, ik wil geen contact meer.
Want niets is voor altijd...
Liefs
Wou dat het anders kon
Hey, ik wou dat onze band anders kon.
Ik wil je meer zien.
Maar dat is niet mogelijk, want je werkt op een schip.
Ik zal je missen.
Want ik weet, niets is voor altijd
Ik hoop dat ik je nog kan terug zien
Ik hoop dat ik je nog eens kan terug zien.
Dat je me kan vergeven.
Na de zoveelste Discussie.
Maar ik hoop gewoon dat je op een dag
minder snel dichtklapt en me vertrouwt.
Ik hoop dat het nog niet te laat is om je te leren kennen.
Liefs van M
Als ik je nog een keer kon zien
Hey, misschien moet ik maar afscheid van je nemen.
We maken alleen maar ruzie.
Je wilt iets anders dan mij.
Je wilt niet in het openbaar gezien worden met mij.
Dus misschien is het beter
dat we afscheid van elkaar nemen.
Ook al doet het pijn.
Liefs...
Gebrand in het vat
jij kende
de hitte van
de vlam die
het glas kleurde
alsof die zo van
binnenuit kwam
juist
natuurlijke
overgangen moesten
als geheel in een
puntgave herinnering
blijven hangen
mooi afgerond
in het zilveren grijs
van het uiterst
neutrale lood dat
gedegen tegenspel
bood aan het weer
in jouw hart
vlamden de sferen
van gebeden in
devote overgaaf en
wolkte wierrook
gebrand in het vat
jij hebt nog
het hemelwaarts
stromen gevoeld
van de roep om
hulp en vergeving
als religieuze beleving
Anders wit
ik heb te lang
op de sleep
van je jurk gestaan
bijna onmerkbaar
trekt het je hoofd
iets naar beneden
waar wij eerder
trots waren vol
verliefde gebaren
brengen tijd
en bedachtzaamheid
dat vuur tot bedaren
worden obstakels
zichtbaar op paden
die er eerst niet waren
aanpassen en
gedogen houdt de
relatie niet lang open
gaan vrijheid en
eigen keuzes wringen in het
ondernemen van eigen dingen
ik heb stappen
terug gedaan zodat jij
weer rechtop kunt staan
ondanks je zelfverzekerde
blik bleef de afdruk op de
sleep net even anders wit
Gewijde ruimte
weinig wegen
woorden in
beladen stilte
ontdaan van
bombast en
uiterlijk vertoon
alleen in gewijde
ruimte hangt nog
hun mystieke droom
fragmenten
lossen op zonder
oorzakelijk verband
verbondenheid
bestaat alleen in
zielenpijn en spijt
waar zelden
woorden zijn geweest
is de beerput nooit geleegd
Op reis
ik voel me tevreden
in mijn eigen wereldje
het past,
het kan,
en het mag
ik zie de wolken
weg varen voor mijn gezicht
het is zo prachtig
dat alles licht
de zon door schemerd
mag ik nog even de tijd
nemen om jou te voelen
om nog even
te zeggen dat
ik je ga missen
Ik ga op reis
naar het onbekende
en neem
al jou liefde
met mij mee